Wendy en ik hebben vorige week tweeënhalve dag de toerist uitgehangen in Groningen. Ik had een hotel geregeld waar we pas eind september zouden slapen, na een avondje ‘de beste singer song writers’ aan te horen in poppodium De Oosterpoort. Leuk plannetje, maar ik wist natuurlijk niet dat ik zo hard zou stijgen op de wachtlijst. Wendy zou eigenlijk deze week op wandelvakantie gaan met haar moeder. Gezien de actuele ontwikkelingen liep het dus allemaal anders. Gelukkig was het hotel nog om te boeken en konden we er gelijk terecht. De kaartjes voor de DBSS-tour heb ik al een tijdje binnen. De kans is groot dat ik ze moet verkopen. Met andere woorden; eind september verwacht ik toch wel middenin het proces van de levertransplantatie te zitten.
IC met uitzicht op Martinitoren
Terug naar ons uitstapje. Groningen is een leuke stad om te vertoeven. Uiteraard ben ik er al vaak geweest voor poli bezoeken in het ziekenhuis. Toch heb ik al die keer slechts door wat winkelstraten gelopen. En dat terwijl er genoeg moois te zien is. Ik weet dat ik als een oude lul klink als ik zeg dat Groningen een mooie binnenstad heeft met veel musea, kerken, pittoreske gasthuizen gelegen in mooie binnenhofjes, maar ach. Ik ben ook al bijna dertig. En dan vergeet ik zowaar de Martinitoren die met haar 97 meter hoogte overal bovenuit torent. Daar zijn we natuurlijk ook even ‘opgeklommen’. Tijdens mijn rondleiding over de intensive care van het UMCG (september 2012) heb ik een poging gedaan alvast een bed met uitzicht op deze fameuze toren te reserveren. Ze konden helaas niets beloven. 😛
”Een shot adrenaline gierde door mijn lichaam. Dit zou geweldig zijn. Opgeroepen worden en dan al op de plek van bestemming zijn.”
Niks missen
Tijdens ons laatste dagje Groningen werd het nog een momentje spannend. We zaten in een rondvaartboot onze nek flink te verrekken, om maar niks te missen. Ik zat een beetje onderuit gezakt. Opeens veerde ik op. Ik werd gebeld door een ‘geblokkeerd’ nummer. Het geveltje uit 1913 van schoenmaker Hendriks kon me gestolen worden. Deze oproep was pas echt iets dat ik absoluut niet mocht missen. Een shot adrenaline gierde door mijn lichaam. Dit zou geweldig zijn. Opgeroepen worden en dan al op de plek van bestemming zijn. Ik nam op. Nee, dit was hem niet. Een helpdesk-medewerker van Ziggo ging mij niet vertellen dat ie een lever voor me had. Heel even balen, maar gauw weer over tot de Groningse geschiedenis.
Rondreis far beyond Groningen
Toen ik net op de wachtlijst stond voelde ik me erg in mijn vrijheid beperkt, omdat ik Nederland niet meer uitkan. Het is namelijk zo dat patiënten op de wachtlijst binnen drie uur geacht worden in Groningen te zijn. Logisch, en als ik er nuchter naar kijk is het geen groot offer dat ik moet brengen. Toch heb ik er best moeite mee gehad, puur om het idee dat ik niet zomaar even impulsief een weekendje weg Parijs o.i.d mee kan pikken. Nu heb ik dat gevoel alweer een stuk minder. Ik houd me vast aan de toekomst die eigenlijk alleen maar beter kan worden. Mijn ‘levertijd’ komt nog wel, vroeg of laat. Of beter gezegd, onze levertijd. Want wat is er nu mooier dan straks samen het ‘nieuwe leven’ te vieren met een rondreis? Sorry Groningen, maar er gaat toch nog ‘veel boven je’. Wendy en ik zetten elke maand vijftig euro opzij voor deze reis. Inmiddels zitten we over de 1000 euro. Een mooi begin! Donaties zijn welkom, 😉