D-Day, de dag van de oproep

Dinsdag 30 juli 2013, 19.36 uur. René en ik stappen net in de auto om een avondje bij zijn ouders in Dinxperlo door te brengen. Op het moment dat René de sleutel in het contact steekt, gaat zijn telefoon. Onbekend 06-nummer. De adrenaline die bij elk telefoontje door ons heen gaat, zakt weer af. Het ziekenhuis zou immers anoniem bellen. Toch is het zijn behandelend arts, Dhr. Blokzijl, aan de andere kant van de lijn. Even denkt René zelfs nog dat hij ergens anders over belt. Tot hij het zegt:

“René, je weet vast wel waar ik voor bel. We hebben een aanbod voor je..”

Stress (1)
Voor we het door hebben, stuiteren we de auto uit. Prioriteit is een taxi bellen. Het ziekenhuis heeft immers nadrukkelijk aangeraden om niet een familielid het vervoer te laten verzorgen. We hadden alles dan ook ruim van tevoren  uitgezocht. Het nummer van de taxicentrale die rijdt voor Menzis-patiënten staat netjes in Renes contacten.  “Nee hoor, wij werken niet meer met Menzis. En we hebben ook geen taxi’s in de Achterhoek”. Daar ben je mooi klaar mee op een moment als dit. Na 20 (!) minuten rondbellen hebben we dan eindelijk een taxi bereid gevonden om ons op te halen. Snel nog wat laatste dingetjes pakken, afscheid nemen van kat James en dan de taxi in. Tijdens de rit begint het pas een klein beetje door te dringen: Het gaat echt gebeuren!

Stress (2)
Zal je altijd zien. De hoofdweg richting het ziekenhuis is afgesloten, en geen omleiding te bekennen. Zo verandert wat een rustig ritje had moeten worden in een stress-rit, met een chauffeur die het ook allemaal niet meer weet en denkt dat we maar beter kunnen lopen. Godzijdank bestaan er tegenwoordig telefoons met Google maps en komen we na bijna een half uur extra ronddolen in Groningen dan toch in het ziekenhuis aan.

Stroomversnelling
Bij binnenkomst zitten de ouders van René en zijn broer Jeroen al op ons te wachten. Ook op de spoedeisende hulp waren ze er al helemaal klaar voor. Razendsnel begint het vooronderzoek: Buisje bloed hier, fotootje daar, hartfilmpje zus en onderzoekje zo. Voor we het weten zit René in een pyjama van het ziekenhuis te wachten op de definitieve ‘go’. Het kan immers zijn dat het hele feest toch nog wordt afgeblazen. Het donororgaan wordt tot op het laatste moment onderzocht, om er zeker van te zijn dat deze in topconditie is. Rond half 1 is het moment dan daar dat we vluchtig afscheid moeten nemen en dat René wordt  weggereden. Dan begint voor ons het eindeloze wachten..

Opluchting
Na een lange nacht  zonder enige informatie (‘geen bericht is goed bericht’), komt om 10.28 dan eindelijk het verlossende telefoontje van hoofdchirurg Mw. de Boer. Alles is goed gegaan. De operatie heeft in totaal ‘slechts’ 8 uur geduurd en Rene heeft relatief weinig bloed verloren. De donorlever zag er mooi uit en was  kwalitatief erg goed. Iets groter dan René z’n eigen lever, die enigszins verschrompeld uit zijn lichaam is gehaald. Dit formaat past perfect bij hem. Na dit goede bericht merken we pas hoe veel spanning er op ons gestaan heeft. Iedereen is emotioneel: Er valt een zware last van ons af.

Intensive Care
Vrij snel na dit bericht mogen we René bezoeken op de Intensive Care. Oh, wat is het moeilijk om hem daar zo te zien. Hij ligt er kwetsbaar bij, totaal versuft en verbonden aan tig draden en machines. De pijn is van zijn gezicht af te lezen. Niet gek, aangezien zijn buikspieren doorgesneden moesten worden om bij zijn lever te kunnen komen. Gelukkig is de beademingsbuis al uit zijn keel verwijderd en ademt hij helemaal zelf, met slechts een beetje hulp van een zuurstofinfuus in zijn neus. Dit houdt in dat hij kan praten: hij weet  uit te brengen dat hij heel blij is om ons te zien. De pijnstilling wordt nog even flink opgeschroefd, en als René in slaap sukkelt, laten we onze held weer alleen achter op de hectische IC-afdeling.

Tekenen van herstel
Tijdens ons tweede bezoek, een paar uur later, gaat het al wat beter. De pijnstillers doen hun best en de narcose begint goed uit te werken. René krijgt alweer wat praatjes. Hij wil het liefst zo snel mogelijk van de Intensive Care af en alle draadjes en machines achter zich laten. Hij zegt zelfs: “het gaat me niet snel genoeg af.” Tien uur ervoor lag hij nog op de  operatietafel, en het liefst zou meneer nu al in de auto naar huis zitten. Bij voorkeur zelf achter het stuur. Het feit dat het zo goed lijkt te gaan met René is een hele geruststelling. Helaas is deze geruststelling er vanuit de artsen nog niet. Ze kunnen nog niet zo veel zeggen over de werking van zijn nieuwe lever. Hij zit nu midden in een hele kritische fase: Gaat deze lever het goed doen of niet? Als dit niet het geval is, dan kan dat voor grote complicaties zorgen. Zelfs opnieuw transplanteren zal dan niet uitgesloten zijn. Gelukkig geeft het kleine beetje informatie dat de artsen hebben, goede hoop: tot nu toe wijzen alle tekenen op een positief verloop. Morgenochtend hopen we meer te weten te komen. Er wordt dan weer bloed afgenomen en een echo gemaakt. Als het goed is, levert dat meer informatie op over zijn toestand. Het enige dat we nu kunnen doen is hopen..