Er heeft zich een nieuwe ontwikkeling voorgedaan in mijn zoektocht. Enkele dagen nadat ik mijn dankbrief voor de nabestaanden had afgegeven in het ziekenhuis in Groningen, ontving ik bericht van transplantatiecoördinator Ernst Buiter. Hij had nieuws voor me. Nieuws dat ik totaal niet had zien aankomen en waar ik helemaal geen rekening mee had gehouden.
Lees verder De grens over
Tag: zoektocht
Dossierkennis
Een man van rond de 50 jaar oud. Het mag dan misschien lijken alsof dat alles is dat ik weet van mijn 1e donor en de levertransplantatie. Ruimer bekeken zijn dat maar kleine puzzelstukjes van mijn totale medische geschiedenis. Er is ontzettend veel dat ik als ‘ex-leverpatiënt’ kan inzien. Een paar weken na de 1e levertransplantatie kreeg ik een kopie van mijn complete medische dossier toegestuurd, aangelegd door het ziekenhuis in Groningen. Vanuit mijn ziekenhuisbedje had ik mijn medische gegevens aangevraagd met een handgeschreven briefje. Een schat aan informatie kwam tot mijn beschikking. Het staat uiteraard bol van de medische termen, maar toch is er ook genoeg interessante informatie in te vinden, begrijpelijk voor een nieuwsgierige leek zoals ik. Een paar voorbeelden lees je in deze blogpost.
Stap voor stap
In bovenstaande vlog licht ik een aantal hoofdlijnen kort toe. Voordat ik dieper in ga op de materie lijkt het me namelijk goed die grove contouren van het onderwerp te schetsen. Er zitten erg veel boeiende kanten aan het contact tussen nabestaanden en ontvangers, dat ik bijna niet weet waar te beginnen. De wet is misschien een goed begin- en uitgangspunt. Wet en regelgeving over hoe orgaandonatie uitgevoerd dient te worden is namelijk klip en klaar geformuleerd; ontvangers en nabestaanden van orgaandonoren behoren elkaars identiteit niet te weten. Informatie hierover mag niet verstrekt of geraadpleegd worden met als doel achter de identiteit van deze partijen te komen. De ‘Wet veiligheid en kwaliteit lichaamsmateriaal’ (Wvkl) heeft dit als volgt in artikel 21 opgenomen:
Startpunt ‘Iemand zei ja’
Nog steeds voelt het weleens surrealistisch wanneer ik met mijn vinger het litteken op mijn buik aanraak. Uiteraard volgt vlot het besef dat ik toch echt degene was die dringend een donorlever nodig had. In de zomer van 2013 kreeg ik het. Een ingrijpende gebeurtenis waar ik langzaamaan naartoe werkte in de tien jaar dat ik ziek was. Mijn levertransplantatie was het logische gevolg van een voortslepende chronische leverziekte (AIH). Maar toch. Het blijft bijzonder dat ik nu daadwerkelijk rondloop met een orgaan dat oorspronkelijk niet van mij is. Dat het ‘doorleeft’ in mij en alles doet wat het moet doen.
Want iemand zei ja. Ja, neem mijn organen, wanneer ik kom te overlijden.
Hoe cliché zoiets ook mag klinken, ik sta elke dag wel even bij stil bij de donatie. Ongetwijfeld zullen getransplanteerden dat herkennen. Een diep verankerd gevoel van dankbaarheid, dat amper in woorden te vatten is. Want iemand zei ja. Ja, neem mijn organen, wanneer ik kom te overlijden.