Het is alweer oktober (2013). Ik zeg het nog maar een keer: ik voel me zes miljard keer beter en de teller loopt nog. Het is heerlijk om weer op te kunnen gaan in de waan van de dag. Dat ik me geen zorgen hoef te maken of ik iets wel volhoud is gewoon magisch voor mij. Ik pak het gewoon aan en zie niet meer als een berg op tegen van allerlei kleine dingen die moeten gebeuren. Zelfs niet tegen het voltooien van mijn opleiding journalistiek. Leuke opleiding hoor, maar het ontwikkelde zich tot een neverending story en het trok aan me, als een writersblock aan mijn been. Zeker het laatste jaar, waarin ik eigenlijk geen steek verder kwam.
Transformatie zet door
Er is overzicht en focus, niet alleen in studieperikelen, maar in alles. Dat is best een heftig proces, maar o zo geweldig om die verandering bij mezelf te merken. Vooruitgang in plaats van achteruitgang, na 10 jaar ziek te zijn geweest. Na 10 magere jaren zet ik nu in op 10 vette jaren. Mentaal en fysiek voel ik me weer baas over mijn eigen lichaam & geest. Amen! Het enige dat achterblijft is mijn gewicht; 61,5 kilo i
s mijn dieptepunt geweest. Nu krabbel ik langzaam op naar 65 kg en meer. Even ter volledigheid. Ik ging de operatie in met 76 kilo en daarmee was ik zeker al geen dikkerd. Het lichaam herstelt nu op alle plekken waar het tekort is gekomen en dat slurpt alle voedingsstoffen op voordat het er in gewicht bijkomt. Daarom gaat het niet zo snel. Bovendien ben ik liters vocht kwijt geraakt, vooral in de eerste 3 weken thuis. Al dat vocht ben ik kwijt. Waarschijnlijk openbaart zich nu de René met een van origine wat tengerder postuur. Dat is zeker een mogelijkheid die ik niet uitsluit. Ik heb vanaf mijn 19e prednison geslikt, waardoor het mogelijk is dat je overal vocht vasthoudt. Dat zag je zeker terug in mijn gezicht.
Ik hoor dat ik frisser uit mijn ogen kijk, met een heldere blik, zonder vermoeidheid uit te stralen. Dat vind ik fijn om te horen, want zo is het ook. Mijn veroeide ogen was ik op dag 1, plotsklaps kwijt. Dat drong pas tot me door toen ik al een kwartier lang naar de klok aan het staren was. Zo scherp dat ik ervan moest janken. De lome waas voor m’n ogen was weg!
Gewenning gaat snel
Nu ik weer onderdeel uit begin te maken van de gezonde elite, merk ik -nu al- dat ik het heel normaal vind om een flinke portie extra energie te hebben. Zo snel wen je daar blijkbaar aan. Als ik me nu wat moe voel, maak ik meen beetje zorgen. Wat is dit, heb ik iets onder de leden? Ben ik een hypochonder mannetje aan het worden? Ach ik kan mezelf gerust stellen. Ik heb twee dagen kermis meegevierd in Silvolde, wat wil ik ook? Gezonde mensen zijn ook wel eens moe. Ik zie het aan mijn eigenste Wendy, die soms ten onder gaat aan het ritme van het werkende leven. Ten onder als in vrij vroeg onder de dekens liggen. Het is moeilijk om me aan te passen aan haar ritme waar 10 uur ’s avonds toch echt bedtijd is. Ik sta later op, rommel de dag door, maak wilde plannen en doe teveel tegelijk. Hopelijk komt daar nog wat structuur in.
Andere vriend
Ik herinner me het ‘groen-licht-gesprek’ met leverarts Haagsma in december 2011. Dit is het gesprek waarna ik definitief op de wachtlijst geplaatst werd. Zij maakte de volgende opmerking tegen Wendy:
”Besef je wel dat je straks misschien een hele andere vriend terugkrijgt, als waar je in eerste instantie op gevallen bent? Misschien niet meer zo rustig, maar veel actiever?”
En inderdaad, nu de operatie achter de rug is, kan ik beter uiting geven aan mijn -van oorsprong- wat drukkere persoonlijkheid. Ik schuw -vermoeiende- discussies minder, ben sociaal actiever, ad remmer en heb simpelweg energie over voor de heerlijk neuzeldingen van het leven. Ik kruip dus uit mijn schulp, uit mijn wat kleiner geworden wereldje, die ik zelf geschapen heb uit zelfbescherming.
Nu ben ik natuurlijk niet wezenlijk veranderd, maar het gevoel dat ik heel wat in te halen heb raast nog wel onverminderd voort in mijn lijf. Het liefst wil ik razen. Razen als een baas. Het gevaar om te hard van stapel te lopen ligt dus op de loer. Maar eenieder zal begrijpen dat het ontzettend moeilijk is om je in te houden, als je aan alles voelt dat je -na jaren van onthouding- er weer keihard tegenaan kunt. Je bent ‘jong’ en je wilt nog wat hè. Maar ook al wordt het Wendy in de toekomst misschien wat teveel soms, met die energieke, achterlijk ambitieuze vriend van dr. Ik klamp me uiteraard vast aan haar. Want zij is een klomp goud dat ik in handen heb.