Herstel: bescheiden stapjes

| Blogpost door: Wendy 

Ontslagdag: 15-08-2013

Wat een drukke dag was dat. ’s Ochtends begon de voorbereiding op ontslag met een gesprek met verpleegkundig consulent Marjan. Ze nam rustig de tijd om alle details van het ontslag en de periode erna door te spreken, en alle zijwegen die daarbij werden ingeslagen. Ze vertelde hoe een operatiekamer er precies uit zag. Er zit een grote glazen koepel boven in het plafond, met banken er omheen. Daar kunnen studenten en aanstaand chirurgen zitten om te leren van een operatie zoals die van René. Ook spraken we het over hoe zwaar dit beroep van chirurg wel niet moet zijn. Geslaagde operaties geven een kick –het moment dat bijv. bloed door de nieuwe lever gaat stromen; een euforisch juichmoment. Maar er zijn ook minder leuke kanten uiteraard. Marjan vertelde over de zogenaamde ‘open-dicht’ operaties, waarbij het lichaam open wordt gemaakt en direct geconstateerd wordt dat de patiënt niet meer te helpen is. Dat zijn mentaal de zwaarste ‘operaties’. We hebben dan ook diep respect voor de mensen die dit beroep uitoefenen!

Eindelijk kon dan het eindshot gefilmd worden: René die met een nieuwe lever naar huis gaat.

Aansluitend op het gesprek met Marjan stond de volgende gast alweer voor de deur: de cameraman. René wordt gevolgd voor de documentaire ‘Levertijd’, en eindelijk kon het eindshot gefilmd worden: René die met een nieuwe lever naar huis gaat. Maar eerst is hij nog een paar uur in zijn doen en laten gevolgd: Eten, fietsen, spullen pakken. Ook het ontslaggesprek met de zaalarts is gefilmd. René had een kaart gemaakt met een mooi dankwoord erop, gericht aan al het personeel dat voor hem gezorgd heeft. Dat wilde hij graag tijdens dit gesprek voorlezen. Het was niet makkelijk om genoeg personeel te vinden die het niet erg vonden om gefilmd te worden.

Uiteindelijk stond er dan toch 3 man aan z’n bed. Vlak nadat we klaar waren met filmen, kwam de kamergenoot van René terug. De beste man zou geopereerd worden door dezelfde chirurg die Renés transplantatie heeft uitgevoerd. Vervolgens zou hij nog een tijd op de IC komen te liggen. René ging er vanuit dat bij zijn buurman alles net zo voorspoedig was verlopen als bij hemzelf. Hij begroette hem dan ook vrolijk: “Wat goed dat u alweer op de verpleegafdeling bent!” Helaas had de buurman zojuist een ‘open-dicht’ operatie ondergaan, waarover we even daarvoor spraken. Hij vertelde ons dan ook dat het afgelopen was voor hem. Een erg zwaar moment, aangezien wij op het punt stonden om blij naar huis te vertrekken. Het benadrukt maar weer eens hoe geluk en verdriet naast elkaar leven in een ziekenhuis. Sterker nog: op één kamer. Het begin van een nieuw leven voor de een, en het begin van het einde voor de ander.

Thuis
Inmiddels krijgt het gewone leven weer een beetje grip op ons. De stappen die René zet zijn wat bescheidener geworden. Het is geen hogesnelheidstrein meer, maar geleidelijk begint de periode van echt herstel. Thuis zijn is heerlijk, maar vergt een boel van René. Het is erg vermoeiend allemaal, hij wordt toch meer op zichzelf teruggeworpen.

Met deze opgezette buik lijkt René net een kindje uit Afrika. Buiten de buik om is hij namelijk heel erg mager geworden.

Het zijn de kleine dingen die het ‘m doen: de trap op moeten lopen om naar bed te gaan, geen papegaai meer boven het bed om aan op te trekken, vaker opstaan om iets te pakken of te doen. Daarnaast heeft hij ook nog eens een opgezette buik van het vocht dat zich daar verzamelt. Dat is heel normaal, en komt door de extra beweging die René nu maakt. Maar vervelend is het wel. Aan het begin heeft hij er erg pijn aan gehad, nu is het voornamelijk vermoeiende ballast. Met deze opgezette buik lijkt René net een kindje uit Afrika. Buiten de buik om is hij namelijk heel erg mager geworden. Ik schrok er behoorlijk van toen René in bad ging en alle botten onder zijn kleding vandaan kwamen. Ook hijzelf schreeuwde het uit in bad. Niet omdat deze te heet was, maar omdat hij op zijn botjes lag. Dat deed pijn en zorgde voor een ongenadelijk besef van hoe dun hij geworden is.

De eerste bezoekjes
Het eerste bezoek aan het ziekenhuis zit er inmiddels alweer op. Een gesprek met de arts, even de spullen ophalen die we bij vertrek hadden laten liggen, en het laatste deel van de 32 nietjes uit zijn wond laten verwijderen. 32! Een groot nadeel van thuis zijn is dat het ziekenhuis niet meer om de hoek is. Een kort bezoek in Groningen betekent een hele dag in de auto. Dodelijk vermoeiend. Toen René thuiskwam stortte hij dan ook in op de bank. Helaas moest hij de volgende dag opnieuw de auto in. René had zijn afstotingsmedicijnen niet mogen nemen voordat er bloed werd afgenomen. Dat is omdat ze op die manier de ‘medicijnspiegel’ en de juiste dosering aan afstotingsmedicijnen kunnen bepalen. Dat was hij  vergeten en hij had ze wel ingenomen. Dus moest er de volgende dag opnieuw bloed geprikt worden in het ziekenhuis in Winterswijk. Hier kwam uit dat zijn waardes prima waren, behalve zijn nierfunctie. Deze begon opnieuw weer te verslechteren. Het medicijn Neoral, dat al eens eerder stopgezet was dankzij verslechterde nierfunctie, is dan ook wederom van de medicijnlijst geschrapt en vervangen voor een nieuw medicijn. Hopelijk kan zijn lichaam met een verbeterde nierfunctie nu ook wat sneller het overtollige vocht afvoeren.

Feestje
Het eerste uitje sinds de operatie heeft ook al plaatsgevonden. Gisteren werd mijn oma 90 jaar, en dat was uiteraard een feestje waard. Ze was dan ook blij verrast dat Rene even langs kon komen. Hij was precies op tijd om de serenade van de schutterij te zien, en even een rondje te maken langs het buffet. Daarna zijn we vermoeid maar voldaan huiswaarts gekeerd. Wat was hij gelukkig! Dat feestje had hij toch maar mooi meegepakt!