Afgelopen dinsdag begon helaas voor mij het werkende leven weer. Ik ben begonnen met een week van 3 dagen. Dat is best veel, want iedere dag zijn er weer grote ontwikkelingen te melden bij René. En inderdaad, ik heb alweer van alles gemist. De eerste stapjes bijvoorbeeld: terwijl René 3 dagen geleden nog trots was dat hij een half uur in een stoel zat, loopt hij nu al een aardig rondje over de afdeling.
Uiteraard onder begeleiding van zijn fysiotherapeut en met ondersteuning van zijn infuuspaal, maar het begin is er. Ook kan hij sinds vandaag rondracen in een rolstoel. Daarnaast eet hij al flinke maaltijden en neemt zijn energie steeds meer toe. Hij kan erg goed merken dat zijn concentratie verbetert. Hij kan gesprekken goed volgen, komt beter uit zijn woorden en kan het overzicht beter bewaren dan ooit tevoren. Dit sterkt hem in zijn opvatting dat hij school straks af kan maken.
Tegen de artsen rondom zijn bed die begonnen over het ontslag zei hij; ‘maar nog lang niet iedereen is langs geweest.’
Ontslagprocedure
Het klinkt erg snel, en dat is het ook wel: De ontslagprocedure is in gang gezet! Dit betekent echter niet dat er al bekend is wanneer hij het ziekenhuis zal verlaten. De ontslagprocedure houdt in dat René wordt klaargestoomd voor de tijd na het ziekenhuis. Hij zal veel regelmaat moeten krijgen in het (stipt!) slikken van medicijnen en doen van controles. Hij moet nu zelf zijn bloeddruk, hartslag en temperatuur meten. Ook moet hij elke avond zijn eigen medicijnen voor de volgende dag uitzetten. Om 6.00, 8.00, 12.00, 18.00, 20.00 en 22.00 uur moet hij een portie. Zijn medicijndieet is nog niet in zijn uiteindelijk vorm. Er wordt hier en daar nog mee gevarieerd en geëxperimenteerd, om tot de juiste combinaties en hoeveelheden te komen. Maar het is wel belangrijk om alvast een automatisme in het nemen van medicijnen te ontwikkelen. Als dit er nog niet in zit, zal hij het ziekenhuis niet uit mogen. René is er echter zelf van overtuigd dat hij snel het ziekenhuis uit is. Tegen de artsen rondom zijn bed die begonnen over het ontslag zei hij; ‘maar nog lang niet iedereen is langs geweest. Hij heeft zijn moeder al beloofd er op haar verjaardag (1 september) bij te zijn in Dinxperlo. Dus voor degenen die René nog willen bezoeken: volgens hemzelf is het opschieten geblazen. Ik heb op bijgevoegde foto, die René zelf vanaf de Martinitoren heeft gemaakt, zijn kamer in ieder geval alvast even voor jullie aangegeven:
Wauw Rene,
Wat een goede berichten weer daar vanuit het Groningse land. De lever heeft het dus goed naar zijn zin in jouw lichaam Wandelen over de gang en al weer lekker van het eten genieten na zo’n korte periode na de operatie. Het gaat allemaal al heel snel. Ik hoop dat het herstel zo goed blijft gaan en dat je inderdaad snel weer in de Achterhoek bent. Dat zou denk ik voor jouw moeder het allermooiste verjaardagskadootje zijn dat ze ooit heeft gekregen. Ook fijn om te lezen dat jouw hoofd al een beetje naar school en het afronden van jouw opleiding staat. Jammer dat Wendy weer aan het werk moet, ze was denk ik graag bij je geweest toen je de eerste stappen op de gang zette, hopelijk is ze dit weekend weer bij je en kun je met haar over de gang lopen of even een rondje afdeling doen in de rolstoel. Succes met de revalidatie en ik hoop dat je snel weer naar huis mag.
Dikke knuffel van Evy.
Hallo Rene en Wendy,
Jeetje wat gaat alles in een sneltreinvaart zeg.
wat geweldig dat alles zo voorspoedig verloopt. maar jullie zijn beide ook wel heel sterk en heldhaftig hoor.
we hopen dat de ontslagprocedure ook voorspoedig zal verlopen en dan straks weer naar eigen omgeving, wat zal dat heerlijk zijn.
Groetjes van ons allemaal.
Bedankt voor jullie mooie woorden! Zoals jullie gezien hebben afgelopen zaterdag, gaat het inderdaad nog steeds wel snel allemaal. Een boemeltreintje op dit moment, maar toch wel gestaag vooruit. 😉