Zoals ik al eerder schreef is muziek voor mij meer dan eens ‘smeersel voor de ziel’ geworden. Loepzuivere tunes dansen linea recta mijn frontale kwab binnen. En laten andere kwabjes niet onberoerd. In de prille periode van herstel was het bijna therapeutisch. Muziek bracht emoties op gang die er blijkbaar uit moesten. Noem me een zwever, maar ik kan niet anders concluderen dan dat ik mentaal in een andere ‘state of mind’ lijk te zijn geraakt. Fijngevoeliger afgestemd op prikkels van buiten.
Picture this. Ik zit onder de douche met de douchekop gericht op mijn buik. Compleet radeloos staar ik voor me uit. Hoe lang zou ik deze intense, uitputtende krampen nog kunnen verdragen?
Voor&Na-tijdperk
Muziek liet me die fijngevoeligheid nooit eerder zo hevig voelen als nu. Het is niet eens m’n opzet om hier opnieuw over te beginnen, maar blijkbaar ben ik er nog niet over uitgepraat. Nooit eerder kwam muziek zo hard binnen als nu. Zo kon het zomaar gebeuren dat een songtekstje als “each life its rain must fall” knopjes van m’n ziel indrukt.
Zo geschiedde. Het poëtische zinnetje deed me denken aan een minder fraai moment, VÓÓR de epische operatie. Picture this. Ik zit onder de douche met de douchekop gericht op mijn buik. Compleet radeloos staar ik voor me uit. Hoe lang zou ik deze intense, uitputtende krampen nog kunnen verdragen? Mijn lichaam is met mij, helemaal over de toeren. De pijn wordt veroorzaakt door een verstopping in de poortader van de lever, zou later blijken in het ziekenhuis. Terug naar het moment. Ik kon niets anders dan die ellendige regen keihard laten kletteren. Zeiknat zou en moest ik worden. Een regenpak aantrekken had geen zin. Wat ik dit het liedje van Coparck haal is het inzicht dat ik ook nooit meer een regenpak gá aantrekken. Ook niet nu, NA de operatie. Waar het op neerkomt is dat de ziekte heeft me gevormd. Voor en na. Zowel positief als negatief. Plus en min. Is de accu dan halfvol of half leeg? Volmondig halfvol en flink aan het opladen is mijn antwoord. Daar heb ik wel eens anders tegenaan gekeken. Kortom; ik ben niet meer bang om nat te worden, maar ik hoop dat ik de ergste bui gehad heb in het VOOR-tijdperk.
Want zo zal het voor altijd zijn denk ik. Mijn leven in twee stukken gehakt. Voor en na. Ik zal soms foto’s met een schuin oog bekijken en voorzien van commentaar; Was dit nu VOOR of NA?
BSSW
De opmaat van dit artikel. God, waar gaat het toch heen, zul je denken. Nou ik zal het dan maar gewoon vertellen. Met het bezoek aan het ‘Beste Singer Song Writers’ (BSSW) concert kwam prachtmuziek, emotie en de symboliek van het grote ‘VOOR&NA’ samen in een grande finale. De liedjes uit het tv-programma vond ik voor de operatie al erg mooi. Daarom kocht ik ergens in maart 2013 al kaartjes voor het concert in Groningen. De operatie kwam hier op 31 juli tussen, als gevolg van een harde stijging op de wachtlijst. Ik had me er in de dagen na de operatie al bij neergelegd dat ik het concert niet zou halen. Maar wat deerde het, ik had een nieuwe lever! En ach, ik kon toch even lekker gaan ontspannen en een BSSW-liedje opzetten met m’n iPhone. Achteraf best naïef om te denken dat dit me koud zou laten. De eerste keer dat ik ‘Close to You’ van Michael Prins opzette werd ik overvallen door een bak aan verschillende emoties die door elkaar de polka dansten. Dankbaarheid, verdriet, onrust, blijdschap, en ook verbazing over de tranen die uit het niets in grote getale vloeiden. Vanaf dat moment wist ik het zeker. Ik wilde snel herstellen. Het liefst door zelf alle slangetjes uit m’n lijf te rukken van ongeduldigheid. Maar dat kon natuurlijk niet. Het concert gaf me een doel om naartoe te streven. Vol goede moed en extra motivatie denderde ik door de dagen heen. Als een hogesnelheidstrein volgens Wendy. Wat ik voor ogen had was klip en klaar. Dit concert, alsnog, samen met Wendy bezoeken. Als viering van het nieuwe leven, als afsluiting van een periode bikkelen. Met mijn ontslag uit het ziekenhuis, ruim zes weken VOOR het concert was ik dan ook ontzettend blij.
Eenmaal thuis begon de voorpret alleen maar toe te nemen in de vorm van deze drietraps-raket:
1) Het ontdekken van het BSSW-album in de brievenbus.
2) Het regelen van een zitplek in poppodium de Oosterpoort.
3) Het boeken van een hotel voor die nacht, op loopafstand.
Het werd steeds leuker en echter. Ik zou het concert gaan halen! In goede gezondheid, met een prima functionerende lever. Wie of wat zou me nu nog tegenhouden? Nou…Een dikke vette kanttekening werd gezet door mijn begeleidend arts, tijdens een controle-afspraak in het UMCG. Daar werd me nog even fijntjes uitgelegd dat mijn afweersysteem wordt onderdrukt met medicijnen, zodat het mijn nieuwe lever niet aanvalt. Antistoffen worden onschadelijk gemaakt. Hartstikke mooi, maar hierdoor ben ik wel vatbaarder voor ziektekiemen, griepjes, en wat niet meer.
Ik zou dus een concert gaan bezoeken in een slecht geventileerde, afgesloten ruimte, samen met nog duizend man. Check. Mogelijk zitten er mensen bij die Aller-akeligste, Overdraagbare Aandoeningen met zich meedragen (Aaoa’s). Check. “Is dat nu wel zo verstanding met jouw conditie, zo kort na de operatie?”, is wat m’n leverarts subtiel op tafel legt. De strekking was dat het me niet verboden werd te gaan, maar zeker ook niet aangeraden. Zoveel werd duidelijk in dat gesprek. Dus ja, de keuze bleef bij mij liggen. Getwijfeld heb ik niet door deze waarschuwing. Al was ik natuurlijk niet gegaan als ik koorts of erger had ontwikkeld. Maar god wat had ik dan veel moois moeten missen. Het cirkeltje van voor & na was dan niet zo mooi rond geweest. Wat was dit een geweldige afsluiter van een heftige periode!
Foto’s
Gelukkig hebben we de foto’s nog. Bewust niet zoveel foto’s gemaakt omdat Wendy & ik er echt van wilden genieten:
