Stap voor stap

In bovenstaande vlog licht ik een aantal hoofdlijnen kort toe. Voordat ik dieper in ga op de materie lijkt het me namelijk goed die grove contouren van het onderwerp te schetsen. Er zitten erg veel boeiende kanten aan het contact tussen nabestaanden en ontvangers, dat ik bijna niet weet waar te beginnen. De wet is misschien een goed begin- en uitgangspunt. Wet en regelgeving over hoe orgaandonatie uitgevoerd dient te worden is namelijk klip en klaar geformuleerd; ontvangers en nabestaanden van orgaandonoren behoren elkaars identiteit niet te weten. Informatie hierover mag niet verstrekt of geraadpleegd worden met als doel achter de identiteit van deze partijen te komen. De ‘Wet veiligheid en kwaliteit lichaamsmateriaal’ (Wvkl) heeft dit als volgt in artikel 21 opgenomen:

Geen Google-zoektocht
Ik presenteer deze productie weliswaar als een zoektocht, maar wat betreft mijn eigen situatie kan ik duidelijk zijn. De identiteit van mijn orgaandonor (en daarmee de nabestaanden) probeer ik niet pro-actief via Google of andere zoekhulpmiddelen te achterhalen. Ik begrijp die nieuwsgierigheid wel heel goed. Maar voor mij voelt zo’n route niet goed. Ik wil me absoluut niet opdringen aan de donorfamilie. Eventuele vervolgstappen worden dan toch problematisch en geforceerd denk ik.

Anonieme brief
Ik beperk me tot de mogelijkheden tot contact die voorhanden zijn. Waaronder het schrijven van een anonieme brief, die via een transplantatie-coordinator daadwerkelijk in de brievenbus van ‘mijn’ nabestaanden terecht zal komen. Met mijn brief laat ik ruim drie jaar na de transplantatie voor het eerst iets van me horen. Uiteraard hoop ik dat hier positief op gereageerd wordt en dat het niet mijn laatste brief zal zijn. Het schrijfproces van zo’n anonieme brief is al een zoektocht op zich. Zeker de allereerste denk ik. Hierover doemen al genoeg vragen op. Journalistiek gezien, maar ook zeker ook op persoonlijk vlak. Ik kom hier zeker op terug.

Dona Dona
En dan is er ook nog zoiets als het initiatief van Stichting Dona Dona dat ontmoetingen tussen ontvangers en nabestaanden faciliteert en begeleidt. De initiatiefnemers Henk Bakker en Pieter van de Rest omzeilen de huidige donorwetgeving die gebonden is aan strikte anonimiteit. Als beide partijen elkaar willen ontmoeten dan kan de stichting dat regelen. Aanmelding via de website van Dona Dona is hier voor vereist. Of ik dat ook ga doen, laat ik nog even in het midden. Ik ga het zeker overwegen.

Behoefte aan contact
Dat er behoefte bestaat tot contact bij ontvangers en nabestaanden, hetzij in bepaalde mate, blijkt dus alleen al uit de huidige situatie in het donorbeleid waarin beide partijen de mogelijkheid hebben elkaar een anonieme brief te schrijven. Hoe groot is die behoefte dan precies binnen deze groep, hoor ik je denken. Wordt er veel geschreven en door wie? Hoeveel mensen willen elkaar ontmoeten? Hold your horses. Antwoorden op dit soort vragen zullen zeker volgen, en vooral te lezen zijn op iemandzeija.nl . Mijn belangrijkste bevindingen zul je tussentijds kunnen inzien via mijn blogs & vlogs, maar dan is de insteek veel persoonlijker.

Wat wil ik?
Zelf behoor ik tot de groep ontvangers die graag meer te weten wil komen over de orgaandonor. Het lijkt mij ontzettend waardevol een rond verhaal te hebben. Ik zou graag weten wat er vooraf is gegaan in het leven van mijn donor voordat wij elkaar op deze bijzondere manier kruisten. Dat verhaal vernemen in een brief terug is misschien al wel genoeg voor mij. Ik zou intensiever contact nooit uit de weg gaan, maar de invulling daarvan zou ik het liefst laten bepalen door de donorfamilie.

Stap voor stap
Als je zoiets hebt van, wow, wat fiets je omzichtig en oppervlakkig door dit onderwerp heen. Dat heb ik bewust gedaan. Wees niet bang, ik zal stap voor stap uitgebreider ingaan op al deze uitgezette ‘hoofdlijnen’.

---