Zondag had René een erg goede dag. ’s Ochtends werd er een echo gemaakt en heeft hij zijn arts even gesproken. Het ziet er nog steeds goed uit. Sterker nog: Er kon nog meer ballast van hem verwijderd worden. Zijn katheter kon eruit. Ook konden een infuus uit zijn arm en de infusen uit zijn nek verwijderd worden. Dit zou betekenen dat hij nog maar 1 infuus over zou houden! Deze is zelfs ook verwijderd, omdat het niet goed doorliep. Het opnieuw prikken wilde niet meer goed lukken, dus heeft hij een tijd lang nergens aan vast gezeten. Deze vrijheid is meteen benut. René is -met behulp van slechts 1 verpleegster- op een stoel naast zijn bed gaan zitten. En hij heeft het daar nog een flinke tijd uitgehouden ook. Zelfs even rechtop staan is gelukt. Hij lag na dit hele avontuur dan ook trillerig, maar o zo voldaan in zijn bed.
Tag: orgaandonatie
Hogesnelheidstrein
Vrijdagochtend ontving ik een sms van René:
‘Komt allemaal goed met mij, ik voel het!’
Beter kan je je dag niet beginnen. René blijft inderdaad flinke stappen vooruit maken. Net een hogesnelheidstrein. Vrijdag (2 augustus) zijn de neussonde, beademing en drains verwijderd. Ook is hij alweer begonnen aan revalidatie, onder begeleiding van een fysiotherapeut. Hij heeft zelfs al even in een stoel gezeten! Wat een prestatie. De stappen die René fysiek zet zijn zo groot, dat hij er mentaal maar een beetje achteraan hobbelt. Hij kan het nog steeds niet bevatten en vindt het allemaal zo mooi, dat hij emotioneel wordt om alles. En dat is helemaal niet gek, wij doen lekker met hem mee.
Leermomentje
De wond van de operatie ligt inmiddels grotendeels bloot. Het is een flinke jaap: dwars over zijn buik, en vastgezet met een soort nietjes. Uiteraard heeft hij hier nog steeds pijn aan. René bepaalt met een pompje zelf de hoeveelheid pijnstilling die hem wordt toegediend. Hij vindt het nog lastig om de juiste balans hierin te vinden. De pijnstilling maakt hem ook suf, dus hij drukt niet te vaak: liever een beetje pijn, maar wel goed bij blijven. De pijnstilling zorgt echter ook voor goede doorvloeiing van vocht. Toen René vrijdag toenemende druk op zijn wond voelde, vertelde de verpleging hem dat hij wel vaak genoeg op het pompje moest drukken. Hij is vervolgens zo los gegaan op het knopje, dat hij naar eigen zeggen lag te trippen op bed en vervolgens knock-out is gegaan. Leermomentje.
Tussenhuis
Terwijl René in het ziekenhuis ligt, verblijven wij in een ’tussenhuis’: DE oplossing voor dit soort situaties, opgestart door de MDL-stichting en inmiddels in beheer van het ziekenhuis. Tussenhuizen zijn appartementen vlakbij het ziekenhuis, die bewoond mogen worden door familieleden van patiënten die van ver weg komen. Zo hebben we onze eigen plek, op 5 minuten loopafstand van René. We konden de laatste vrije woning bemachtigen, inclusief gestoorde onderbuurvrouw. Deze schreeuwt zo nu en dan alles bij elkaar, en vindt het maar niks dat familieleden van patiënten haar buren zijn;
“Ga naar jullie eigen huis!”
Vooralsnog kunnen wij er alleen maar om lachen.
Verhuizing
Wat een bikkel. Koud een dag een nieuwe lever, en René mag al van de Intensive Care af. De bloeduitslagen van vanmorgen waren goed (genoeg), en ook de echo van zijn lever was mooi. Vanmiddag werd hij dan ook verhuisd naar de chirurgische verpleegafdeling.
Fijn voor René: Een aantal slangetjes mochten van hem af. Wij hebben de IC dan ook niet meer van binnen gezien, en konden hem direct op de afdeling bezoeken. Enige nadeel: Het is aardig warm op de zaal. Rene heeft de mazzel om met 30 graden op de bovenste verdieping, aan de zonzijde en pal onder het raam te liggen. En dan nog niet eens met uitzicht op de Martini-toren! Airco kan niet gebruikt worden op de afdeling, aangezien dat een bron is van ziekteverwekkers. Over de temperatuur maak ik me dan ook wel een beetje zorgen, met de voorspelde 36 graden van morgen. Gelukkig houden de zusters en broeders René goed in de gaten.
Uitstapje Groningen
Wendy en ik hebben vorige week tweeënhalve dag de toerist uitgehangen in Groningen. Ik had een hotel geregeld waar we pas eind september zouden slapen, na een avondje ‘de beste singer song writers’ aan te horen in poppodium De Oosterpoort. Leuk plannetje, maar ik wist natuurlijk niet dat ik zo hard zou stijgen op de wachtlijst. Wendy zou eigenlijk deze week op wandelvakantie gaan met haar moeder. Gezien de actuele ontwikkelingen liep het dus allemaal anders. Gelukkig was het hotel nog om te boeken en konden we er gelijk terecht. De kaartjes voor de DBSS-tour heb ik al een tijdje binnen. De kans is groot dat ik ze moet verkopen. Met andere woorden; eind september verwacht ik toch wel middenin het proces van de levertransplantatie te zitten.
IC met uitzicht op Martinitoren
Terug naar ons uitstapje. Groningen is een leuke stad om te vertoeven. Uiteraard ben ik er al vaak geweest voor poli bezoeken in het ziekenhuis. Toch heb ik al die keer slechts door wat winkelstraten gelopen. En dat terwijl er genoeg moois te zien is. Ik weet dat ik als een oude lul klink als ik zeg dat Groningen een mooie binnenstad heeft met veel musea, kerken, pittoreske gasthuizen gelegen in mooie binnenhofjes, maar ach. Ik ben ook al bijna dertig. En dan vergeet ik zowaar de Martinitoren die met haar 97 meter hoogte overal bovenuit torent. Daar zijn we natuurlijk ook even ‘opgeklommen’. Tijdens mijn rondleiding over de intensive care van het UMCG (september 2012) heb ik een poging gedaan alvast een bed met uitzicht op deze fameuze toren te reserveren. Ze konden helaas niets beloven. 😛
Met stip op nummer 1
Het voelt nog wat onwerkelijk. Toch breekt er nu écht een tijd aan waarin een levertransplantatie steeds dichterbij komt. Wat zeg ik, op het moment van schrijven sta ik stijf op nummer 1, binnen mijn bloedgroep (A+).
Vanaf april 2013 is het snel gegaan. Ik ben hard gestegen. Van 13, naar 10 en nu al twee weken met stip op nummer 1. Nooit gedacht dat ik nog eens ware alarmschijf zou worden! De oproep kan ieder moment van de dag komen. Mijn telefoon verlies ik uiteraard geen seconde meer uit het oog. De trilstand is eraf en het volume voor de beltoon staat voluit. Zo ben ik ook in de nacht paraat om in allerijl naar het UMC in Groningen te vertrekken voor de operatie.