De leukste vraag uit de vriendenboekjes die rondgaan op de basisschool is ongetwijfeld; wat wil je later worden? Daaronder worden vaak fantastische beroepen ingevuld. Als ik door mijn oude vriendenboekje blader is het niet anders. Mijn klasgenootjes beschikten, net als ik, over een zeer vrije geest. Een geest die nog niet beperkt wordt door al in hokjes als opleidingsniveau te denken. Of door überhaupt onzeker zijn over je capaciteiten. Dus ja, lekker naar warme landen vliegen als piloot, waarom ook niet? De wereld ligt open, alles is mogelijk als je maar goed je best doet, toch? Dus kraste ik ‘meubelmaker’ in mijn kinderlijke enthousiasme weer door. Daar kwam iets veel avontuurlijker voor in de plaats. Astronaut!
Lees verder Dé vraag uit het vriendenboekje die ik nu anders zou beantwoordenTag: 2019
Ontslagen
Op dag 12 na de transplantatie zit René alweer in de auto naar huis. Snel? Zeker. In ieder geval een paar dagen sneller dan in 2013 -terwijl het toen al een razendsnel herstel was. Ik hoop maar dat alles goed blijft gaan. Mochten er thuis kleine complicaties optreden dan is het namelijk aan ons om te bepalen of we er direct een MDL-arts bij moeten te slepen. En mocht het écht foute boel zijn, zitten we zo weer in de auto naar Groningen. Maar eerlijk gezegd ga ik daar niet vanuit. Nadat ik hem eerder dit jaar een aantal keer argwanend uit het ziekenhuis ophaalde, heb ik er nu wél vertrouwen in dat de stijgende lijn omhoog gestaag voortgezet zal worden. Lees verder Ontslagen
Hoe het wederom mis ging
Een heropening van dit blog: dat is vast geen goed nieuws. Of eigenlijk… Juist wel! Het slechte nieuws is dat René weer opnieuw getransplanteerd moet worden. Het goede dat het moment al daar is. Voor iedereen die het even heeft gemist -en voor iedereen die het op een gegeven moment niet meer kon volgen: wat is er allemaal gebeurd? Even wat leesvoer zo vlak na de feestdagen. Lees verder Hoe het wederom mis ging
Play me, heart
Ik kan diep in detail treden over mijn herstel en uitvoerig beschrijven hoe ik elk hobbeltje genomen heb de afgelopen 2 maanden. Hier en daar zul je me daar ook zeker nog over horen. Alles om een duidelijk beeld te geven van VOOR en NA mijn levertransplantatie. Er is wel een aspect dat ik nu vast wil uitlichten, zo kort na de operatie. Ik lijk er emotioneel lichtgeraakt uitgekomen. Niets om me voor te schamen, maar dat is wel opvallend. Muziek speelt een belangrijke rol in de ontdekking van die fijngevoeligheid. Als ik nu mijn afspeellijst aanslinger hoeft het niet lang te duren of een liedje pakt me keihard bij de kladden. Afgelopen tijd gebeurde dat steeds vaker. Hieronder volgen enkele voorbeelden. Ik probeer zo droog mogelijk op te schrijven wat me precies raakt en waarom. Dat het misschien als zweverig gewauwel over kan komen, tja, dat is dan niet anders.
Het gevoel dat mijn leverziekte (AIH) me toch meer in de weg heeft gezeten dan ik toegaf, werd benadrukt door mijn iPhone. Al liggend in mijn ziekenhuisbedje, shuffelde het ding doodleuk Acda en De Munnik uit zijn muzikale mouwtje. Het honderdduizend keergehoorde: ”Ik ben mezelf niet of nooit geweest” vond ik altijd behoorlijk overdreven en theatraal. Toch vonden mijn traankliertjes het opeens op mij slaan.