Op dag 12 na de transplantatie zit René alweer in de auto naar huis. Snel? Zeker. In ieder geval een paar dagen sneller dan in 2013 -terwijl het toen al een razendsnel herstel was. Ik hoop maar dat alles goed blijft gaan. Mochten er thuis kleine complicaties optreden dan is het namelijk aan ons om te bepalen of we er direct een MDL-arts bij moeten te slepen. En mocht het écht foute boel zijn, zitten we zo weer in de auto naar Groningen. Maar eerlijk gezegd ga ik daar niet vanuit. Nadat ik hem eerder dit jaar een aantal keer argwanend uit het ziekenhuis ophaalde, heb ik er nu wél vertrouwen in dat de stijgende lijn omhoog gestaag voortgezet zal worden.

Eenmaal thuis moet de ‘medicijntraining’ zich bewijzen: op tijdstippen verspreid over de dag neemt René een keur aan medicijnen. Ook moet hij zelf zijn bloedsuikers meten en insuline spuiten, want hij heeft erg last van verhoogde suikers dankzij alle medicijnen (overigens zeer vervelend in combinatie met de pijnstillers, waardoor hij nog wel eens van de kaart wil raken).

Eenmaal thuis moet de ‘medicijntraining’ zich bewijzen

Het ziekenhuis vond het nodig om ter ondersteuning drie (!) keer per dag thuiszorg langs te sturen, om te… Ja, om wat te doen eigenlijk? Instructies voor het spuiten van insuline heeft hij niet meer nodig, het is echt geen rocket science. Na twee nutteloze bezoekjes -waarvan eentje onaangekondigd om 8 uur ’s ochtends- is de zorg dan ook weer stopgezet.

Ook de wond geneest goed: de buik is al slanker en de nietjes mogen er over een week uit.

Transplantoux 2019 2021

In juni dit jaar zou René met een clubje van het UMCG de Transplantoux rijden: samen met andere getransplanteerden de Mon Ventoux berg in Frankrijk bedwingen als eerbetoon aan je donor (of donors, in dit geval). Dát zit er dit jaar helaas niet meer in, maar over twee jaar doet René zeker mee. In het ziekenhuis heeft hij het trainen alvast weer opgepakt op een fiets van stichting Niet voor Nicks. Deze stichting is opgericht door de broer van leverpatiënt Nick, die tevens sportinstructeur is. Nick (28 jaar) wachtte net als René op een transplantatie, maar een donorlever kwam voor hem te laat. Om zijn dood ‘niet voor Nicks’ te laten zijn, haalde zijn broer geld op om sportapparatuur aan te schaffen voor de leverafdeling in het UMCG. Hiermee kunnen transplantatiepatiënten die de operatie wél halen herstellen met de benodigde portie beweging. Een nobele actie, waardoor je ook even stil staat bij hoeveel geluk je eigenlijk hebt als er op tijd een orgaan voor je beschikbaar is.

Fietsen op de apparatuur van ‘Niet voor Nicks’

En toen waren er twéé helden

In de eerste periode van herstel ben je meer met jezelf bezig dan met de ‘andere kant’ van de donatie. Nu het echter wat beter gaat met René, gaan onze gedachten steeds vaker uit naar de gulle gever. Bijzonder genoeg was René in eerste instantie vooral bezig met zijn vórige donor. Ook al kan je er niks aan doen, het voelt toch naar en zelfs wat ondankbaar om afscheid te nemen van zijn gift. De gift die René’s leven voor altijd veranderde. Zie het als een soort rouwperiode waarin hij eerst het verlies van zijn eerste lever moest verwerken, voordat er plek was voor de nieuwe donor. Deze blijkt een Nederlandse man van rond de 60 jaar te zijn geweest, een tikkeltje ouder dan zijn donor in 2013. Die we overigens nooit zullen vergeten, vanaf nu branden we gewoon twee kaarsjes om beide donoren te herdenken én zijn er ieder jaar twee ‘verleverdagen’ te vieren. Niet verkeerd, toch?

Video| René kreeg veel post en maakte van 1 bijzonder pakketje nog een kleine video. Je ziet goed hoe mager hij nog is, kort na de transplantatie: