Dik een week na de transplantatie, en nog steeds alleen maar goede berichten: de artsen zijn tevreden over de bloedwaardes en ook de echo’s van de lever zien er goed uit. Natuurlijk betekent dit niet dat het alleen maar rozengeur en maneschijn is.

De genoemde echo’s zijn bijvoorbeeld behoorlijk pijnlijk: de lever ligt uiteraard ónder de wond, waardoor er bij de echo toch wel flink op de mooie ritssluiting gedrukt moet worden. Niet bepaald prettig.

Er moet toch wel flink op de mooie ritssluiting gedrukt worden

Deze ritssluiting is overigens groter dan de vorige keer. In 2013 was René alleen horizontaal opengesneden, dit keer is er ook een verticale inkeping gemaakt, resulterende in een prachtige T-splitsing net onder de borst. De reden voor deze extra snee is waarschijnlijk dat de chirurg meer ruimte nodig had voor het lossnijden van de verklevingen die ik in een eerdere blog al noemde. De eerste donorlever drukte namelijk iets tegen andere weefsels en organen in René’s buik aan, waardoor het zooitje wat is gaan verkleven. Dit moest dus allemaal netjes losgesneden worden, vandaar waarschijnlijk ook de extra ‘speelruimte’ die de chirurg zich gunde.

De wond is vastgezet met allemaal nietjes

Oorlogsgebied

Terug naar de ongemakken: Zoals gezegd heeft René nog best wat pijn, vooral na bijvoorbeeld een inspanning zoals een toiletbezoek. Helaas heeft de verpleging zijn morfinepomp vervangen voor pijnstilling in pilvorm. Jammer, want zo kan hij minder makkelijk even een beetje verlichting bijspuiten, zonder hiervoor op verpleging te wachten.

René’s huid heeft toch echt nog tijd nodig om te herstellen

Ook verhoogde bloedsuikers spelen hem soms parten (te danken aan de medicijnen in het algemeen en Prednison in het bijzonder) en zorgen dat hij zich niet altijd lekker voelt. En tot slot misschien wel het grootste euvel: jeuk! Waar we hadden gehoopt dat René snel van de jeuk verlicht zou zijn, heeft zijn huid toch echt nog tijd nodig om te herstellen Hij krijgt dan ook jeuk van bijna alles: pleisters, echo-gel, lekkende drains… En laat van dit alles nou erg veel aanwezig zijn op zijn lichaam. Vooral de lekkende drains zijn een feest voor zowel René als de verpleegsters, die om de haverklap het oorlogsgebied weer op mogen kalefateren.

Het goede nieuws

De medicijntraining is gestart

Hoe vervelend bovenstaande ongemakken ook mogen zijn, het valt in het niet bij de vooruitgang die René maakt. Hij loopt al kleine stukjes -wel zo krom als een oude opa om de wond te ontzien, maar toch. Ook is hij inmiddels gestart met ‘medicijntraining’. Hij moet zelf zijn medicijnen op de juiste manier over de dag verdelen én op tijd innemen. Pas als hij dat onder de knie heeft, laten ze hem weer gaan. Het ontslag lijkt dus langzamerhand in zicht te komen!