In de zomer van 2017 vierde ik een klein jubileum om mijn donor te eren. Want mijn leven was een viering waard: dankzij de donor kreeg ik in 2013 weer een kickstart. De 4 jarige verleverdag lijkt gevoelsmatig alweer lichtjaren geleden. Want helaas heb ik in het turbulente 5e jaar afscheid moeten nemen van deze geweldige donorlever. In de beginperiode heb ik het daar erg moeilijk mee gehad. Ik was weliswaar enorm blij dat de 2e levertransplantatie erop zat, maar tegelijkertijd werd ik ondergedompeld in een vat vol emoties over de 1e donor.
Dat de nabestaanden er vanuit zullen gaan dat alles nog goed gaat met mij en ‘onze’ lever. Dat dit niet zo is en het idee dat ik ze dat in een hypothetisch geval ze zou moeten vertellen.
Eenmaal uit de ‘overlevingsstand’ -na maanden van ERCP-ellende, koorts en de noodzakelijke re-transplantatie- kwam die hypothetische gedachte hard binnen. Hoewel ik ook weet dat de kans op contact met de nabestaanden erg klein is.
Verleverdag 2017:
Ik blijf eren, blijf danken, blijf vieren. Zonder de eerste donor was er nooit een tweede geweest.
Ik voelde me ook gewoon rot en verdrietig over het feit dat ik de eerste lever niet heb kunnen behouden. Terwijl ik daar zelf weinig tot geen invloed op heb gehad, natuurlijk. Gelukkig heeft dat onbestemde ‘rouw-gevoel’ inmiddels plaatsgemaakt voor berusting. Ik blijf eren, blijf danken, blijf vieren. Zonder de eerste donor was er nooit een tweede geweest. Komende zomer, 31 juli 2020 zal ik mijn eerste donor voor het eerst herdenken, zonder dat ik zijn lever nog bij me draag. Daar wil ik graag bij blijven stil staan, maar zal ook wel een emotioneel moeilijk moment zijn.
Fragmenten uit dankbrief aan 1e donor & donorfamilie:
https://www.facebook.com/iemandzeija/videos/992355620864920/