Na een operatie van bijna 10 uur kregen we zondagavond eindelijk het telefoontje dat de transplantatie geslaagd was. De operatie duurde iets langer dan in 2013 (toen was het 7 uur), maar daar waren we al voor gewaarschuwd. Er zou meer werk gaan zitten in het ‘lossnijden’ van zijn oude lever. De organen die wij in ons lichaam hebben zijn namelijk perfect op maat en op elkaar afgestemd. Maar toen René een donorlever kreeg, paste deze natuurlijk niet zo perfect als die van hemzelf. Gevolg: de lever drukte een beetje tegen andere organen en weefsels aan, wat uiteindelijk ging verkleven. Niet erg, maar om dat weer netjes los te snijden was er uiteraard wat extra tijd nodig.

Van de chirurg kregen we te horen dat de nieuwe lever het goed leek te doen, maar dat moest zich natuurlijk de komende periode uitwijzen. We konden even bij René langs gaan op de intensive care. Ai, dat kenden we nog van de vorige keer en we zagen er eigenlijk een beetje tegenop. Ik herinner me nog hoe kwetsbaar hij er bij lag, met zichtbaar pijn. Een confronterende aanblik, waarna je niet helemaal rustig je bed in stapt.

“Ai, dat kenden we nog van de vorige keer en we zagen er eigenlijk een beetje tegenop”

Dit keer viel het ons eigenlijk wel mee. René was wel wakker en had zijn ogen open, maar daar was alles mee gezegd. Typisch gevalletje ‘het licht is aan, maar er is niemand thuis’. René leek met zijn opengesperde ogen eigenlijk een beetje door ons heen te kijken. Ook niet echt een fijn aanzicht, maar ik kreeg wel wat rust van het idee hebt dat hij zich hier morgen niks meer van zou herinneren (wat achteraf overigens niet waar bleek te zijn, want René herinnert zich wel degelijk dat we hem bezocht hebben!).

Wachten, wachten, wachten totdat de operatie klaar is…

Opspelende nieren

Ons volgende bezoek was uiteraard een flink aantal uur later – alhoewel dat niet had gehoeven met de bijzondere bezoekuren van 17:00 tot 7:00 – en René was alweer een stuk meer mens geworden. Natuurlijk zijn er nog wel genoeg ongemakken en pijn, zo kreeg René al een slagaderlijke bloeding toen we nog geen 5 minuten binnen waren (de verpleegster vertrok geen spier, wij hebben maar even de andere kant op gekeken). En erger nog: hij heeft steeds de hik. Absoluut geen pretje als je buikwand en -spieren dwars door midden zijn gesneden. Het grootste euvel zijn echter zijn nieren. Waar René normaal om de haverklap en vooral op zéér onpraktische momenten naar de wc moet, wordt er nu amper urine geproduceerd. De nieren lijken dus niet goed aan het werk te willen en de afvalstoffen hopen zich op. De zorg was dat dit veroorzaakt werd door een ingreep tijdens de operatie, maar na een spoedecho lijkt dat niet het geval te zijn. Waarschijnlijk hebben zijn nieren een tijdje wat minder bloedtoevoer gehad en daar een tik van gekregen. Dat is goed nieuws, want dit zal zich waarschijnlijk vanzelf herstellen! Na deze positieve diagnose mocht hij dinsdag dan ook verhuizen van de Intensive Care naar de Intensieve Verpleegkundige Zorgunit (zie het als een ‘Medium Care’). Volgende halte: de gewone verpleegafdeling!

Er wordt een echo gemaakt van de nieren