Nog steeds voelt het weleens surrealistisch wanneer ik met mijn vinger het litteken op mijn buik aanraak. Uiteraard volgt vlot het besef dat ik toch echt degene was die dringend een donorlever nodig had. In de zomer van 2013 kreeg ik het. Een ingrijpende gebeurtenis waar ik langzaamaan naartoe werkte in de tien jaar dat ik ziek was. Mijn levertransplantatie was het logische gevolg van een voortslepende chronische leverziekte (AIH). Maar toch. Het blijft bijzonder dat ik nu daadwerkelijk rondloop met een orgaan dat oorspronkelijk niet van mij is. Dat het ‘doorleeft’ in mij en alles doet wat het moet doen.
Want iemand zei ja. Ja, neem mijn organen, wanneer ik kom te overlijden.
Hoe cliché zoiets ook mag klinken, ik sta elke dag wel even bij stil bij de donatie. Ongetwijfeld zullen getransplanteerden dat herkennen. Een diep verankerd gevoel van dankbaarheid, dat amper in woorden te vatten is. Want iemand zei ja. Ja, neem mijn organen, wanneer ik kom te overlijden.